Die Dansende Digtersfees / Dancing in Other Words, is ‘n internasionale fees van digters en digkuns wat op Vrydag 10 en Saterdag 11 Mei 2013 op Spier, buite Stellenbosch, gaan plaasvind. As ‘n gesamentlike projek tussen Spier en die Pirogue Kollektief, is die Dansende Digtersfees die eerste beliggaming van ‘n vennootskap met die bedoeling om verder vorentoe soortgelyke ruimtes van skepping en verbeelding te bevorder en te fasiliteer, hetsy literêr, maatskaplik, of polities van aard.
***
Hans van de Waarsenburg (1943) is die enigste Nederlandstalige digter van aan die Dansende Digtersfees deelneem. Hy is in Helmond gebore en woon sedert 1966 in Maastricht waar hy die afgelope 15 jaar voorsitter is van The Maastricht International Poetry Nights,’n tweejaarlikse, internasionale poësiefees; dieselfde fees waarvan Charl-Pierre Naudé verlede jaar die feesdigter was.
Van de Waarsenburg het in 1965 gedebuteer met ‘n bundel genaamd Gedichten. Vir sy digbundelDe Vergrijzing ontvang hy in 1973 die Jan Campertprys vir poësie. In Maart 2004 word sy werk bekroon met die eerste Oeuvre-Prijs van die Gemeente Helmond.
Van dié digter is daar al die volgende gesê:
“Hans van de Waarsenburg is een politiek dichter geweest. Hij schreef ‘poëzie’ als ‘powezie’. Hij was verontwaardigd over de Amerikaanse vuile oorlog in Vietnam. En er waren de dictaturen van Franco, de Griekse generaals, de vaudeville rond Allende. Er is een tijd geweest dat men de ogen geopend hield en zag. Onder zijn vroege poëzie is er nogal wat activistisch werk: poëzie moest mensen bewustmaken en doen handelen. De verontwaardiging was gebaseerd op gruwelijke feiten: Tsjecho-Slowakije, onderdrukking, moorden die gepleegd werden op zwakkeren. Er is weinig politieke poëzie die aan zichzelf twijfelt: het is de zekerheid die roepen doet. Het was de tijd toen men kijken met ethiek verbond. De jaren gaan heen en het vergeten wordt een deugd.” (Johan Velter)
“Hans van de Waarsenburg werkt in stilte aan een indrukwekkend oeuvre. Hij beschikt over een groot technisch vermogen dat hij gebruikt om zijn vaste thema’s en motieven te variëren en intensiveren. Een vernieuwer is Van de Waarsenburg niet en ook niet iemand die meeloopt met modes. Evenmin is hij een dichter die zich manifesteert in de luidruchtige entourage die in deze tijd meer en meer de literatuur zelf verdringt. Trouw kenmerkt het werk van Hans van de Waarsenburg. Uit zijn poëzie blijkt een trouw aan de mensen in zijn omgeving, trouw aan hun drijfveren en verlangens. Hij heeft oog voor hun kwetsbaar-heid, hun armzalig-heid en beperkingen. Die trouw komt bovenal tot uitdrukking in de ernst en zorgvuldigheid waarmee hij met taal omgaat. Wie goed luistert, hoort hoe op die manier onmiskenbaar zijn stem zich in zijn poëzie uitkristalliseert. “ (Hans Groenewegen)
Ongelukkig is dit tans onseker watter publikasies van Hans van de Waarsenburg tydens die poësiefees beskikbaar gaan wees … Titels wat wel bestel is, is die volgende:
Schaduwgrens (2012: Uitgeverij Wêreldbibliotheek)
Wie hier nog komt (2009: Uitgeverij Wêreldbibliotheek)
Waar de wegen waren (2003: Uitgeverij Wêreldbibliotheek)
The Past is Never Dead (2013: Eyewear Press)
Vir jou leesplesier volg hieronder ‘n gedig wat die digter in 2011 ingestuur het vir plasing op Versindaba.
***
HET IS WEER DEZE NACHT
Het is weer deze nacht dat tractoren
Grommen in de achtertuin. Als hese honden
Naar mijn trommelvliezen grauwen. Het is weer
Deze nacht dat oeverloos snauwen een
Vuist slaat tegen de sterrenloze hemel. Er
Rouw wordt afgekondigd in verdwenen
Straten. Het is weer deze nacht dat namen
Tollen in de gaten van een schrompelend
Geheugen. Namen als oud textiel in jute
Zakken. Gedroomde namen soms. Het is
Weer deze nacht dat gezichten vergelen in
Kisten, verbranden in ovens, verteren
In aarde. En het is weer deze nacht dat
Ik taal hark, woorden schoffel, in mezelf
Brom, met een klap de luiken laat landen.
*
Het is weer deze nacht dat mijn vader zonder
Klop op de deur aan tafel komt zitten en ik hem
Jenever schenk. Hij gretig zijn eerste glas
Drinkt, een tweede gebaart, zijn stropdas
Ontknoopt en een sigaret opsteekt. Uit zijn
Binnenzak haalt hij bleke foto’s, wijst naar
Zichzelf en knikt. Ik herken de verleden
Man die zo dicht bij mij staat dat ik opnieuw
Verlegen de dood van mijn schouders krab.
Het is weer deze nacht dat zijn stem naar toon
En zoon zoekt. Iedere borrel is een slok
Toenadering, iedere sigaret een verlegenheid.
En als de fles geleegd is, de sigaretten gerookt,
Stapt hij terug in zijn nacht, blijf ik achter,
Terwijl daglicht tergend langzaam mijn ogen sart.
*
Het is weer deze nacht die om mij hangt
Als een natte loden jas, die mij ter aarde
Drukt. Waarin ik wankel na een stortbui,
Een huis bereik. Het is weer deze nacht,
Dat herinnering als een scherp mes schaaft
En schilfers naar beneden dwarrelen.
Een sneeuw van zwijgen waarin doden
Miraculeus worden betast. Het is weer
Deze nacht, dat dicht tegen mij huid zich
Vlijt en plooit. Ik je kus met dunne lippen.
Verleden tederheid zich spreidt. Het is
Weer deze nacht dat regen drupt op de
Vloer van vroeger, almaar drupt, en het
Hoofd blijft liggen op het doordrenkte
Kussen en je zo moet huilen.
© Hans van de Waarsenburg. Mei 2011
.bmp)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten